Moana in de Rolex Fastnet Race 2021

24 augustus 2021 - "De golven worden een stuk heftiger en de boot krijgt forse klappen en wij krijgen heel veel water over en binnen. Niks blijft droog. Door de late start verwachten we te laat bij Portland Bill te zijn om binnendoor te gaan. Ook vinden wij de omstandigheden te heftig." De Rolex Fastnet Race 2021 is een ervaring. Noordzee Club leden Frans en Michelle van Cappelle hebben meegedaan met de Moana, hun J122 . Hier lees je het verslag van Frans.

Moana in de Rolex Fastnet Race 2021

Op 17 juli arriveren Michelle en ik op de Moana in Scheveningen voor een “vakantie delivery” naar de Rolex Fastnet Race, start 8 augustus 2021 op de Solent. Zondag de 18^e vertrekken wij naar Cadzand om van daaruit in één keer naar Cherbourg te varen. Het plan is de RORC Channel Race 2-handed te varen als voorbereiding. Oorspronkelijk zouden wij de RORC Channel Race full crew doen, maar vanwege de Covid-regels moet de crew dan in Engeland in quarantaine en later terug in Nederland ook. Dat gaat niet werken.

Onderweg naar Cherbourg blijkt dat we de accu’s met steeds kortere intervallen moeten bijladen, uiteindelijk elke 4 à 5 uur. In Cherbourg, bij een J-boats dealer een monteur geregeld. Eerste diagnose: het zijn niet de accu’s, maar na een dag van de walstroom en alle apparatuur aan zijn het toch de accu’s. Op de 23^ste worden de accu’s geplaatst, maar dat is te laat om nog naar Cowes te varen en de Channel Race te starten.

Dan maar naar Bretagne, nieuwe havens bezoeken. Eerst naar Brest, hele mooie tocht, vooral het laatste stuk met veel stroming, die je echt mee moet hebben. De grote plaatsen als Brest spreken ons echter minder aan dan de kleinere zoals Roscoff (pas op voor veel stroming in de haven), St. Quay de Portrieux en St. Cast de Guildo.

Op 4 augustus van St. Malo naar Cherbourg gevaren. De volgende dag komt de bemanning uit Nederland per auto aan. Alle vakantie spullen en onnodig gewicht in de auto en de bemanning aan boord. Vrijdag is inkoopdag, laatste klusjes doen en al wat routeplanning voor de Fastnet Race uitproberen.

Zaterdag varen we om 06.00 uur naar de Hamble, vergezeld van veel andere deelnemers. Lekker windje voor de A4-genaker. Na een uur varen zien wij de Visione op de motor terugvaren. Dat is geen goed teken. Naar ons later bleek een breuk in de mast bij de mastvoet. Vreselijk om na alle voorbereidingen niet te kunnen starten. De wind neemt allengs toe en we zien regelmatig 25 knopen. De A4 wordt omgewisseld voor de A5, heelhouden is het devies. Bij Wight wordt de wind nog wat straffer en wij lopen wat vaak uit het roer. De A5 eraf en verder op zware fok en grootzeil met één rif. De wind is dan al regelmatig 30 knopen. Daar de fok zo nu en dan om de stag draait, wordt die gestreken. Vlak bij de Solent moeten we gijpen. Grootschoot indraaien en de gijp….toch te hard? Grootzeil boven het tweede rifoog bijna tot de mast ingescheurd. Een heel groot probleem 20 uur voor de start van de race, waar zoveel aan is voorbereid en voor is getraind.

Na een paar stevige krachttermen meteen gaan bellen. Met Nic Bol van North Sails in Nederland. Met Astrid de Vin en Roeland Franssens van Il Corvo, die in Port Hamble liggen. Op fok en motor naar Port Hamble gevaren. Alle mogelijkheden geprobeerd tot het delivery grootzeil van de Sailmon/Juliet Romeo toe. Heel tof van Ronald Prins dat hij die wilde uitlenen. Het lag nog wel in een trailer in Cherbourg, maar er vertrokken daarvandaan nog boten naar de Solent. Uiteindelijk via een bemanningslid van een tegenover ons liggende boot een zeilmaker gevonden die het zeil ’s nachts zou repareren. Om 9.00 uur op de dag van de start konden wij het grootzeil weer aanslaan, keurig gemaakt. We kunnen in ieder geval starten, maar wat een stress!

Ons oorspronkelijk plan was om 9.00 uur de box uit, verplicht met stormfok en trysail door de noordelijke identity gate om daarna de gewone zeilen op te doen en de startlijn te verkennen en starts van de eerdere groepen te zien. Gezien de situatie met het grootzeil, maar ook gezien de windvoorspelling was het niet verstandig zo lang voor de start al op het water te zijn.

Om veiligheidsredenen was de IRC2, onze startgroep, al de laatste startgroep geworden. Start om 12.40 uur, half uur later. Als we op de Solent komen met onze stormzeilen blijkt de wind al tussen de 25 en 30 knopen te zijn, met uitschieters daarboven. Het netjes opruimen van de stormzeilen blijkt nog een hele klus. We gaan op de motor naar de overkant, naar Cowes. Daar varen we een stukje de Medina op en kunnen in de luwte de zeilen hijsen. Grootzeil met twee riffen en de zwaar fok ook gereefd.

Normaal stuurt Michelle de start en het eerste upwind stuk. De hele Solent is upwind. Vanwege de hectiek bij de start en de zeer ruwe omstandigheden besluit ik zelf te sturen. De zeilen zijn pas 10 minuten voor de start gehesen.

Bij het halve wind langs de startlijn varen is de boot nauwelijks te houden, mede doordat het roer “gek” doet. Ik merk meteen dat er iets mis is met het roer. Het slipt en het merkteken dat aangeeft wat het midden is op het stuurwiel gaat alle kanten op. Heel onprettig en stressvol.

We wilden weg van de kant starten, stroom was al mee, meer stroom in het midden en vrije ruimte. Er is wat discussie aan boord hoe de twee lichten die precies op de startlijn boven elkaar moeten staan geïnterpreteerd moeten worden. Zijn we nu voor of achter de startlijn? Aan de meeste andere boten te zien erachter. Hier wreekt zich het niet verkennen en de Channel Race missen. En het gedoe met het roer maakt het nog erger.

Slechte start, pas na 2 minuut 40 seconden over de startlijn. Met scherp aan de wind varen, zijn de krachten die je op het roer uitoefent redelijk klein en na zo’n 10 minuten ben ik gewend aan de situatie en gaat het stukken beter. 

Samen met Marc die de grootzeiltrim doet gaan we als een speer bij een wind met uitschieters tot 37 knopen. Wij zien na elke tack dat wij boten gepasseerd zijn. Op een gegeven moment krijgen wij één van de grote concurrenten, ons zusterschip de Sailmon Juliet Romeo in beeld. We lopen hard in. Bij de Needles liggen we bijna gelijk.

Na de Solent worden de golven een stuk heftiger en krijgt de boot forse klappen en wij heel veel water over en binnen. Niks blijft droog. Door de late start verwachten we te laat bij Portland Bill te zijn om binnendoor te gaan. Ook vinden wij de omstandigheden te heftig. Er zijn boten zoals de Il Corvo, die het wel doen. Wij hebben ze nooit meer terug gezien op de AIS.

Een volgend navigatie moment is bij de Scilly’s met 3 verboden TSS-gebieden er omheen. Wij besluiten oostelijk van het oostelijke TSS gebied bij de Scilly’s in noordelijke richting te varen. Wordt niet vaak gedaan, is wat langer. We hebben eerder stroom mee en een ruime windhoek, konden Code Zero varen. Navigator Peter en de routering zeggen dat wij hier winst kunnen boeken. Na Lands End lijken alle boten die wij op de AIS (bereik 11-14 NM) kunnen volgen deze route te kiezen. Dan gaan ze plotsling toch allemaal naar het zuiden van deze TSS. Ik zie op het scherm dat de boten die voor onze route hebben gekozen, zoals de Juno en Scarlet Oyster - met heel veel ervaring - slechts 1-2 knopen over de grond maken. De twijfel slaat toe bij onze wacht. Pogingen om Peter wakker te krijgen mislukken. Dus toch bij het plan blijven onder het motto van “no guts no glory”. Het betaalt zich uit, na het TSS zien wij dat we weer helemaal in de race zijn. Top beslissing Peter!

Wat opvalt is dat de bootsnelheden van de Scarlet Oyster (Oyster 48), de Juno (J122) en de Juliet Romeo(J122E) hoger liggen dan onze bootsnelheid, zodat we langzaam maar zeker terrein verliezen. Op woensdag om 3.51.30 passeren wij in het pikdonker Fastnet Rock. De wind is dan zuid en dat betekent na de Rock aan de wind varen.

Tussen 8.00 en 8.30 uur halen wij de laatste rif er uit en dan breekt geheel uit het niets de neerhouder en komt de giek gevaarlijk naar beneden. De neerhouder wordt er afgehaald en met een harpsluiting en dynemalijn creëren we een soort neerhoudfunctie. De ophoudfunctie in de haven zal moeten gebeuren met behulp van een val als kraanlijn. De wind is ondertussen zoals voorspeld naar Noordwest gedraaid. De A4 wordt gehesen. Veel en hoge golven betekenen veel sturen en anticiperen. Dit blijkt onmogelijk met het slippende stuurwiel, binnen 10 minuten is de genaker om de stag gedraaid. Naar beneden en alle draaiingen terugdraaien op een pittige zee. We proberen het stuur in orde te krijgen: kabels van het stuur bij het kwadrant strakker gezet, dit is niet de oplossing.

Na 6 uur op fok en grootzeil terwijl veel boten met genaker op, ons passeren gaan we nogmaals brainstormen wat te doen. We halen het kompas van de stuurkolom en zien een ketting over een tandwiel lopen dat op een as zit. We zien dat het tandwiel dat op de as zit, bewoog, onafhankelijk van de as, dus niet vastzat. We zien ook twee inbus boutjes in dat tandwiel. Deze hebben we  aangedraaid, echt zo vast mogelijk. Dit werkte, het tandwielgedeelte slipte niet meer. Genaker op en weer meedoen met de wedstrijd. Later in Cherbourg blijkt dat de spie die ervoor zorgt dat het tandwielgedeelte vast op de as zit eruit gelopen was. Zelfs in de haven hebben we een half uur gezocht om de spie te vinden. We hebben geluk gehad dat de inbusbouten het tandwiel vast hebben gezet.

Terug bij de Scilly’s besluiten we buiten de westelijke TSS om te gaan (langere route) en niet binnen door langs Bishop Rock. Daar staat veel meer stroming en die moet je wel mee hebben. Ook deze beslissing is goed, na uren geen contact via de AIS te hebben gehad met de boten voor ons zien we plotseling de Scarlet Oyster en de Juliet Romeo bij Bishop Rock stil liggen. We komen aardig bij, maar niet helemaal en als ze eenmaal op gang komen en wij te zuidelijk zijn en waarschijnlijk minder wind hebben verliezen wij de aansluiting definitief.

Na 4 dagen 20 uur, 22 minuten en 3 seconden finishen we in Cherbourg. 16^e in IRC2, 98^ste overall. De hele bemanning: Marc de Haas, Peter Tjalma, Michelle Witsenburg, Marnix Rhijnsburger, Hillevi Boerboom hebben het voortreffelijk gedaan. Alle boothandelingen zijn foutloos gegaan, de sfeer is altijd uitstekend geweest. Iedereen deed zijn taken en de wachtwissels gingen soepel. Heel fijn waren de echte verse warme maaltijden, 3 keer om 04.00 uur ’s ochtends voor iedereen een hotdog en één keer een ontbijt met eieren en gebakken bacon.

De doelstelling was bij de eerste 10 in IRC2, deze is niet gehaald. Toch heel blij dat we onze eerste Fastnet hebben uitgevaren en 16^e van 50 starters in IRC2 zijn geworden. Chapeau en felicitaties voor Juliet Romeo en Il Corvo die als 5 en 6 zijn geëindigd in IRC2. Ook zonder pech waren zij een maatje te groot voor ons geweest. In 2023 nieuwe kansen…..

Frans van Cappelle

Schipper Moana