Sailmon JR in de Rolex Fastnet Race 2021

23 augustus 2021 - "24 Uur upwind met wind tot 30+ knopen, fikse golven en water onder, op, over en in de boot. Zeeziekte in alle vormen en maten, alles en iedereen door- en doornat en weinig puf om de vooraf klaargemaakte pasta op te warmen of te eten." De Sailmon JR, een J122 eigendom van Ronald Prins, lid van de Noordzee Club heeft meegedaan met de Rolex Fastnet Race 2021. Hier lees je het verslag, geschreven door Eva Hermans.

Als team zijn we nog redelijk 'jong' en het hielp natuurlijk niet dat we vorig jaar maar weinig wedstrijden hebben kunnen varen. Een paar IJspegels in de winter, een aantal woensdagavondwedstrijden in de zomer en de Challenge Cup, Bruine Bank, Indian Summer Cup en VUR Medemblik in het najaar. Maar dat weerhield ons er niet van om alvast te dromen over 2021; zou het niet mooi zijn om de Fastnet te gaan varen?

Het begon met uitzoeken wat ervoor nodig is om mee te kunnen doen. Niet alleen een plekje veroveren op de inschrijflijst, maar ook 300 NM aan RORC-kwalificatiewedstrijden varen met 50% van de crew, 1/3e moet een Sea Survival training hebben gedaan en tenminste 1 persoon een First Aid training. En dan de vraag... is dat allemaal haalbaar in dit coronajaar? Geen idee, maar we gaan ervoor!

Zo ben je ineens de hele winter bezig met zeilwebinars, online teammeetings, teamsamenstelling, trainen met max 3 man (lang leve de 30Mijls van Scheveningen!), klussen, boot op de kant, nog meer klussen, safety regulations, nieuwe zeilen of niet, vernieuwen ORC- en IRC-certificaat, logistiek, ligplaatsen, inschrijven voor wedstrijden, wedstrijden die gecanceld worden, inschrijven voor nieuwe wedstrijden, etcetera, etcetera.

Om uiteindelijk onze kwalificatiemijlen te varen door mee te doen met de Rijnveld Challenge (ineens zijn er 8 boten die spontaan op hetzelfde moment dezelfde route afleggen, héél gek. Maar nee, een wedstrijd of evenement in corona-tijd is het niet. Echt niet, hoor!), de Windmill Challenge (helaas zonder wind) en een eigen rondje Noordzee van 295+ NM.

En dan……na bijna een jaar dromen, voorbereiden, klussen, zenuwslopend gedoe over meetbrieven, last-minute First Aid en Offshore Personal Safety trainingen vertrokken we op donderdag 5 augustus dan eindelijk naar Cherbourg!

Tot op het laatste moment was het spannend of we in Engeland aan wal mochten, dus in Cherbourg de inschrijving definitief maken en tracker ophalen en vanuit daar vertrekken naar Engeland, leek de beste optie.

Vanwege de harde wind en vanwege de klussen (altijd maar weer die klussen..) die nog aan de boot gedaan moesten worden, besloten we om vrijdagavond te gaan varen in plaats van vrijdagochtend; dan zou er ietsiepietsie minder wind zijn. Gezien het aantal boten dat op zaterdag met schade aan de overkant aankwam, was dat waarschijnlijk geen slecht idee.

En wonder boven wonder werden in de UK op zaterdag ook de inreisbeperkingen vanuit Frankrijk opgeheven (zou RORC daar de hand in hebben gehad??), dus konden we in Hamble nog wat socialisen, genieten van het Engelse pub food en uiteraard nog weer bootklussen, waarbij de kas van de lokale watersportjuwelier flink gespekt werd. En kwam last minute de navigator van de Visione ‘invaren’ om ons team te versterken.

En op zondag was het eindelijk zover. Eerst met storm jib en trysail door de identity gate en dan op weg naar de start! Omdat het zetten van het eerste rif iets langer duurde dan gepland, was het nog haasten naar de start (met 13 knopen downwind op alleen een gereefd grootzeil door een net gestart veld IRC4 is ook een belevenis). Maar met net op tijd de J3 omhoog en twee slimme tacks waren we alsnog goed weg! En toen begon het afzien.

24 Uur upwind met wind tot 30+ knopen, fikse golven en water onder, op, over en in de boot. Een toilet dat overstroomde, zeeziekte in alle vormen en maten, alles en iedereen door- en doornat en weinig puf om de vooraf klaargemaakte pasta op te warmen of te eten, maakten het er niet beter op. Maar desondanks bleven we er vol voor gaan! Met een ritme van 4 uur op, 4 uur af voeren we de boot in twee ‘teams’. Waarbij het ene team vond dat het altijd te lang duurde voordat het andere team na de wachtwissel aan dek stond en vice versa. Gelukkig bleef de sfeer goed en (meestal) een positie rond de 7e plek hielp natuurlijk ook mee. Net als de dolfijnen en een walvis rond de boot, de wind die af en toe wat afnam, de zon die tevoorschijn kwam zodat we in ieder geval een poging konden doen om onze laarzen en voeten te laten drogen. En wakker worden en zien dat het andere team alle natte zooi binnen opgeruimd en uitgehangen heeft, is dan een ware traktatie (nogmaals dank daarvoor!).

Helaas kwamen we in de allerdonkerste nacht bij The Rock, zodat we alleen maar de stralen van de vuurtoren gezien hebben. Het was maar goed dat de stuurman niet in de gaten had, dat de navigator ons door een nauwe doorgang tussen de rots en een ondiepte (op de kaart 2 meter) door stuurde.. En daarna ben je ineens ‘op de terugweg’! Helaas nog steeds geen downwind rak en het was pushen om de windstilte zo lang mogelijk voor te blijven. Maar de A0 in combinatie met het staysail en de jib top met J2 werkten goed, zodat we onze positie vooraan in het veld konden behouden. En voor je het weet raak je verzeild (pun intended) in een nek-aan-nek race met de Scarlet Oyster, een van onze directe concurrenten. Helaas wisten zij hun boot weer goed op snelheid te krijgen nadat ze hun gennaker aan flarden hadden gevaren, dus we moesten ze toch laten gaan.

En eerlijk gezegd – ook wij zijn niet geheel schadevrij gebleven, maar gelukkig konden we het meeste ter plekke weer fiksen. Een gebroken tacklijn vervangen, een gennaker plakken, de A0 die ineens langs de kabel omhoogschoot omdat de splits in de continuous loop tussen de tack en de furler het begaf, onderweg de speling op het stuurwiel verhelpen – wij draaien er onze hand niet meer voor om. Net zomin als voor een paar laatste zeilwissels vlak voor de finish (van A0 en staysail naar A1,5 en met een letterbox weer terug naar de A0 en staysail). Alleen de A2 die onder de boot kwam als gevolg van een een thylaska (uiteraard aan de lijschoot) die opensprong, konden we niet repareren.

Dus met een zeer voldaan gevoel kwamen we na 4 dagen, 15 uur, 25 minuten en 9 seconden op vrijdagochtend om 04:05:09h, over de finish, wat ons een 5e plek in IRC2 opleverde. Daarmee hebben we onze eigen verwachtingen (en waarschijnlijk ook die van vele anderen) overtroffen! Rest de vraag……hoe zorgen we dat we het over twee jaar nóg beter gaan doen..!?

Eva Hermans